KADINLARIMIZ..

8 Mart Dünya Kadınlar Günü özünde haksızlığın bir simgesidir bana göre. 8 Mart 1857 yılında New York’ta tekstil fabrikasında kadın işçilerin yaptığı grevde çıkan yangın sonucunda 120 kadın yanarak can vermişti. Bazı kaynaklar o olayın günümüzde kutlanan Kadınlar Günü’nün başlıca nedeni olarak gösteriyor. Bazı tarihçilerse buna 1917 yılında Rusya’da gerçekleşen kadın yürüyüşünün sebep olduğunu söylüyor. Her neyse, görünen o ki ademin olduğu her toprak karesinde kadının işi zor.  

Ataerkil toplumdaysa her şey biraz daha zor. Özellikle kendi ve komşu coğrafyalarda kadın hala hak ettiği statüye kavuşamadı. Elbette beterin beteri var ama çok daha iyi yerlerde olmamız mümkün.  

Türk Kadını nasıl olmalı?  

Haklarımızın ne kadarını biliyoruz?

Eğitimde neredeyiz?

Ve... en önemli soru; hayatın tam olarak neresindeyiz?  

Gündüz kuşağı programlarını izlediğim vakit korku ve öfke karışık bir hisse kapılıyorum. Nereye sürüklendiğimizi de net olarak görüyorum. Eğitim sıralarında arka koltuklara doğru çekilirsek bu özel günlerin de kuruyacak bir dal gülle yok olacağını bilmeliyiz.  

Sorunları halının altında saklamak imkansız. Çünkü bu toz parçası eninde sonunda bizi boğabilir.

Basit hayatın paslanmış kapı kolu olmak mı, yoksa bir kere geldiğimiz hayatın galibi olmak mı?

Geç anlaşılan gerçekler pişmanlığın en acısıdır. Genç kızlarımız hatta genç evlatlarımız, geç olmadan eğitimin ipine sıkı sıkı yapışın. Yolu aydınlatacak olan sadece o’dur.

Zor günlere koşar adımlarla ilerlediğimiz şu günlerde her şeyi biraz daha kolaylaştırmak adına daha sabırlı, daha düşünceli olursak ve biraz empati kurmayı da başarırsak bu gemi sahile az yara alarak yanaşacaktır.

Sonda tanıdığım, tanımadığım, gönlü iyilikten, güzellikten, adaletten, memleketten yana olan tüm kadınlarımızın gününü kutluyorum.